Ne kadar gürültülüymüş bundan önce hayatım. Evde kalınca anladım. İnsanlarla ettiğim muhabbetler, türlü bahanelerle kendimi dışarıya savurmam ne çok yormuş beni.
Birileriyle dertleşince, ahbaplık edince, çok yer gezip, çokça alışveriş edince rahatlamazmış meğer insan. Bedeni yorulduğu kadar ruhu da yorulurmuş bu yoğunluk içinde; bilemedim.
Sıkıntılardan değil yüreğimizden kaçmışız onca zaman meğer. Ve şimdi virüsten kaçıp yüreğimize sığınmakta bulmuşuz tek çareyi.
Yüreğim, ne olur affet beni! Kalbimiz en ufak bir yorgunluktan saatlerce çarpıntılara sığınması senin attığın çığlıklarmış meğer! Dinleyememişim sesini. Kulağımı hep lüzumsuz şeylerin sesini dinlemeye vermişim!
Anlat yüreğim! Anlat çırpınışlarım! Evdeyim bak; bıraktım koşturmaları. Anlat ki biraz dinleneyim. Anlat ki ruhumu dinlendireyim!
