Üniversiteyi bitirdiğimde elimde üzerinde yüksek puanlar yazılı olan kağıtlar vardı. Yüksek puanlı not durum belgesi, ALES ve ÜDS sınav sonuç belgeleri…
Belgelere ek olarak öğretmenlik aşkıyla yanıp tutuşan bir kalbim vardı. Belgelerin ve kalbimin sesi birleştiğinde kendimi Anadolu’nun şirin bir kasabasındaki bir okulda gençlerin arasında ders anlatırken bulmam güç olmadı…
Ne var ki yaşım yirmiyi dahi bulmadan, en safi duygularımla öğrencilerime bir şeyler öğretme aşkıyla oradan oraya koştururken kalbim bu kez çarpıntılarının eliyle bana bir şeyler anlatmaya çabalıyordu:
“Çalışırken kendimi ne kadar yorduğumu…”
“Başkalarının iyiliği için uğraşırken en önemli kişiden, kendimden geçtiğimi…”
“İş hayatında yanlış giden pek çok şeyi doğrultmaya çalışırken bu kez belimi büktüğümü…”
Ve bunun gibi onca şeyi…
Kalbimin bu öğretilerine kulak tıkadığım gecelerden birinde saatler süren şiddetli bir baş ağrısının neticesinde istifa kararı verdim…
Okulumu bırakıp giderken içimde ne bir hüzün ne de bir pişmanlık vardı. Evime döndüğüm günden itibaren baş ağrılarım ve çarpıntılarım da hızla geride kaldığında, geleceğe umutla bakan gözlerle bilimin seyrine dalıyordum…
O günlerin ardından geçen yıllar içinde evlenirken, ilk yavrumu kucağıma alırken, kendimi geliştirmek için katıldığım kurslarda yepyeni bilgiler öğrenirken, öğrendiklerimi öğretirken, koçluk eğitimlerinin ardından koçluk yaparken, denemeler yazarken üniversitenin ardından elimdeki yüksek puanlı belgelere ihtiyaç duymadım…
Ve işte şimdilerde, şu güzelim Şubat tatili günlerinde bitirmeyi çabaladığım kitapların, ezberlemek istediğim duaların, eksik bıraktığım koçluk eğitimlerinin hepsi benim yıllar önce kendi isteğimle başlatıp ve gene kendi isteğimle bıraktığım bir köleliğin neticesi olduğunu fısıldıyor kalbim bu defa öyle deli deli atmayarak…
Ve zihnim, saatler süren baş ağrılarıyla beni uyarmayarak…
O halde yaşasın özgürlük…
Yaşasın ümit kokulu geleceğim…
Yaşasın…
