İnsanın her hali
Çaylarını, kahvelerini eline alıp da “şu tatilin yarısı gitti de kalan diğer yarısında bari neler yapabilirim?” diye düşünüp duranlar için sıkı durun; harika önerilerim var: 1. Ailecek yeni yerler keşfetmek Bulunduğunuz şehrin, şimdiye kadar hiç görmediğiniz caddelerini, sokaklarını keşfetmek… Arabanız varsa uzak semtlerini, yoksa yürüyerek şimdiye kadar yolunuzun hiç düşmediği yollara girip yepyeni mahallerini tanımak… …
Üniversiteyi bitirdiğimde elimde üzerinde yüksek puanlar yazılı olan kağıtlar vardı. Yüksek puanlı not durum belgesi, ALES ve ÜDS sınav sonuç belgeleri… Belgelere ek olarak öğretmenlik aşkıyla yanıp tutuşan bir kalbim vardı. Belgelerin ve kalbimin sesi birleştiğinde kendimi Anadolu’nun şirin bir kasabasındaki bir okulda gençlerin arasında ders anlatırken bulmam güç olmadı… Ne var ki yaşım yirmiyi …
Geçen gün bir arkadaşım “Esracığım ne oluyor da böyle yazılar yazabiliyorsun?” diye sorunca ilk olarak ona ve sorunun cevabını duymak isteyen herkese ilham kaynaklarımı anlatmak istedim. Yazılarımın doğuşuna sebep olan en önemli ilham kaynaklarım beş duyu organım; yani gözlerim, kulaklarım, burnum, dilim ve tenim… İlk olarak gözlerimle sözüme başlamak isterim: Gözlerimle gördüğüm tüm insanlar; eşim, …
Baharın sonu anlamına gelen sonbahar mevsimi Eylül ayı ile başlar. Ağaçlar meyve vermez olur. Yapraklar sararır ve ağaçları terkederek yerlere dökülür. Çamaşırları hemencecik kurutan, içimizi yumuşacık yapan o sıcak rüzgarlar soğumaya, sert sert esmeye başlar. Pazarları süsleyen çilekler, kayısılar, şeftaliler, hele de içi su dolu kıpkırmızı karpuzlar gider. Yerini karnıbahara, lahanaya, brokoliye bırakır. Üzerimizi serin …
Ev işlerinin en hararetli, zihnimin en kalabalık olduğu bir anda sıkça yaşadığım bir hadise vardır. Sevgili kızım, başımdaki yoğunluğa bir tanesini daha eklemek istercesine; “Anneee, hani benim şuyum vardı, ama şimdi bulamıyorum, sen gördün mü?” diye sorar. İşte tam o anda tez canlılığıma yenik düşer; kızıma çıkışırım: “Ya Büşra! Sırası mı şimdi? Onca işimin arasında.” …
Anadolu’nun güzel bir şehrinde her biri farklı bölümden de olsa ruhları birbirine pek yakın olduğu için bir araya gelip ev tutmak için sokak sokak dolaşan dört kız… Dört üniversite öğrencisi… İşte o dört kızdan biri bendim sevgili dostlar! Arkadaşlarımla el ele vermiş ve tren garına yakın ve ulaşımı kolay olduğu için tuttuğumuz evin adını koymuştum: …
-Torunum uçurtmanın ipini sıkı tut e mi? -Olur dedeciğim… -Ama ellerini neredeyse açacaksın, böyle tutmaya devam edersen uçurtman gökyüzüne kaçar… Oğlumla hava almak için parkta yürüyüşe çıktığım o anda işittiğim bu cümlelerle gözlerimin dolması bir olmuştu. Sanki… Sanki sesini duyduğum bu iki kişi dedemle ben gibiydik… Konuşmalarsa dedemle uçurtma uçururken yaptığımız konuşmalar… Oysa… Bahar gelmişti. …
-Tık tık tık! -Kim o? -Bir aylık misafirin! Bir aylığına kim gelecekti ki bize? Haber falan da vermeden? Gene de kapımda bekleyenimin öyle zarif bir sesi var ki aynı sesi tekrar duymak istediğim için sordum: -Hayırdır? Kimsin, ne istemektesin? -Önce bir aç kapıyı öyle konuşalım. Bilirim, öyle her “aç” diyene kapı açılmaz; ancak sesinde öyle …
Bir varmış, bir yokmuş! Türkiye gibi efsanelere konu olan bir ülkenin kalbi olan bir şehirde, bir kadının bir kız çocuğu olmuş. Kızının doğumu kadının kalbinde öyle büyük bir neşe ile karşılanmış ki bunu gören adam, kızının ismini “müjdeli haber” anlamına gelen bir isim koymuş. Evladı altı aylık olduğunda kadın, kızının önüne bir tas çorba koymuş …
O gün, huzurla gözlerimi yeni güne aralıyorum. Günlerden hangisi bilemesem de bugünün adı sanki neşe… “Günaydıınnn…Ne güzel bir gün değil mi,” diyerek geziniyorum evin içinde. Benim bu neşeli halimi gören kızım daha bir rahat uyanıyor sanki yeni güne. Oğlum sakince gözlerini gezdiriyor yedi ay önce geldiği bu eve… Eşim, evin içinde esen ve adı “neşe” …