İnsanın her hali
Yazmaya ilkokulda başladım İlkokul 5. sınıf öğrencisiydim. Okulumun panosunda gezerken panoda bir resim gözüme ilişti. Gökdelenlerin birinde pencereden başını uzatmış bir çocuk ve bu çocukta hasret çekenlere mahsus hüzünlü bir sima vardı. Köyünün yeşilliklerinde; koyunların, kuzuların etrafında koşturduğunun, taze süt kokusunun, bırakıp geldiği doğal hayata dair tüm güzelliklerin hayalini kuruyor gibiydi çocuk. Resmin yanında şöyle …
Siz hiç komşuyla lafa dalıp ocaktaki yemeği yaktınız mı? Evinize ilk kez gelen misafirinizle mutfağa girip katıla katıla gülerken kek yaptığınız olmadı mı? Ya da henüz tanıştığınız bir insanın karşısında “çok bunaldım,” deyip ağlarken buldunuz mu kendinizi? Lise son sınıf öğrencisiyken girdiğiniz bir deneme sınavında uyuyakaldınız mı siz de? Üniversite sınavı esnasında stres ve heyecandan …
İnsanın yüreğine huzur veren duruşu ve kibar üslubuyla dikkatimi çekmişti. Okuduğu bölümün derslerine büyük bir özenle çalışan, gayretli bir arkadaşımdı. Kimsenin dedikodusunu yapmaz, kimsenin özel hayatıyla meşgul olmazdı. Tüm merakını okuduğu bölümün derslerine verdiğinden ve herkesle iyi geçinebilen mesafeli karakterinden ileride çok iyi bir bilim insanı olacağını sezmek hiç de zor değildi… Yıllar sonra Anadolu’da …
Ne kadar gürültülüymüş bundan önce hayatım. Evde kalınca anladım. İnsanlarla ettiğim muhabbetler, türlü bahanelerle kendimi dışarıya savurmam ne çok yormuş beni. Birileriyle dertleşince, ahbaplık edince, çok yer gezip, çokça alışveriş edince rahatlamazmış meğer insan. Bedeni yorulduğu kadar ruhu da yorulurmuş bu yoğunluk içinde; bilemedim. Sıkıntılardan değil yüreğimizden kaçmışız onca zaman meğer. Ve şimdi virüsten kaçıp …
Dikiş dikmek insana huzur veriyor. Elime kızımın giymediği giysileri alıyorum. Ve de kızımın bebeklerinden birini. Başlıyorum kumaşı kesip bebeğin vücuduna, şekline uygun biçimler vermeye. İğne ile iplik en yakın arkadaşım oluyor kızımın bebeklerine giysiler dikerken. İpliklerin renkleri birbirine karışıyor, iğneler gözümün önündeyken bir anda ortadan kayboluveriyor. Yüreğimi tatlı bir telaş kaplıyor. Tam …
Bazen bir hikâye, bir söz, bir kelime arar insan. Yorulursun beklemekten, sorulardan, “aslında şöyle davransan çok rahat edersin” li cümlelerinden. Yol gösterme ve nasihat etme yerine seni olduğun gibi kabullenmelerini istersin insanlardan. Sahi bu kadar zor mudur birbirimizi değiştirmeye çalışmamak. Bir an olsun nasihati bir kenara bırakmak. Yerli yersiz ama sırf içinden geldiği …
Kocamın bana verdiği son harçlığı dayanamayıp yetim ve fakir bir talebeye verdim. Bir kez daha cebimde üç kuruş para olmadan yollarda yürüyorum; ama sanki yollar akarsu olmuş, beni bir kayığa koymuş ve suda gezintiye çıkarmışlar. Kendimi öyle hafif öyle rahatlamış hissediyorum. Telefonumun çalmasıyla hayallerimden uyanıyorum. “Zıırr…” Olamaz, benim adam arıyor. İçine mi doğdu …
Sevgili kızım. Az önce evimizin bahçesinde oturmuş çiçeklerle sohbet ederken geldi postacı. “Kanada’dan size mektup var,” dedi sevinçle. O bile biliyordu mektubunu beklediğimi. Mektubun üstünde ismini görür görmez bir sevinç çığlığı attım ve hızla odama geçip mektubunu okumaya başladım. Mektubunda Kanada’nın nasıl bir yer olduğundan ziyade kadın olmanın sandığından daha zor olduğundan, annelik, eşlik, ev …
Günlerden Pazartesi. Haftanın ilk ve en sevdiğim günü. “Din dan don!” Zil çalıyor; eşim gelmiş olmalı. Kapıya koştum ve kapıyı açtım; yüreğimi açtım bugünüme, yarınıma… “Hoş geldin.” Eşimin yüzünde tuhaf bir gülümseme. “Hoş bulduk,” demedi bile. Zorlamıyorum. Az sonra anlatır nasıl olsa… Eşofmanlarını giyen eşim zoraki gülümseyerek bana geliyor. “Canım gel seninle bir …