İnsanın her hali
Üniversite öğrencisiyken… Yeni bir şehir, yeni arkadaşlar ve yepyeni umutlarla dolusun. Amfide veya lisedekinden daha geniş bir sınıftasın. Elinde kitap ve kalemle bir hoca sınıfa girip selam vermiş. Sen de hocanın söylediklerini not tutma hevesiyle kalemine dokunmaktayken hınzır bir gülüşle yan sıradaki bir abla: “Benim bu dersi beşinci alışım. İşin zor senin. Yol yakınken geri …
Tehlike bir cümledir: “Başkası yapabiliyorsa ben de yapabilirim!” Bir kere “başkası” ibaresi ile başlar… Başkası; benden farklı birisi… Hayatı, inançları, şartları benden illa ki farklı birisi… Farklı olması nedeniyle de yapacaklarının niteliği, niceliği farklı birisi… Cümle, “yapabiliyorsa” ile devam eder… Giyinebiliyorsa, gezebiliyorsa, yiyebiliyorsa… Ya da sabredebiliyorsa, çaba sarf edebiliyorsa, başarıdan başarıya koşabiliyorsa… Bu fiilde saklı …
Günlerden bir gün, evinden dışarda bir yerlerde iki yaşındaki oğlu ansızın ağlamaya başlayan bir anne, yavrusunu teselli etme uğruna ellerini ceplerine sokup “acaba ceplerimde ne var,” sorusunu sorar… Cevabını o an için annesinin dahi bilemediği sorunun tılsımıyla ağlamaya küçük bir mola veren çocuk sorar: “Anne, cebinde ne var?” Sorunun evladında uyandırdığı merak ve ümit arası …
Ey nefsim! Sen önce, içindeki savaşı bitir. İşte o zaman, bayramımız hakiki bayram olur… Merhaba ey nefsim! -Tık tık tık! -Kim o? -Benim senin nefsin! Ramazan bitti ya. Tekrar yanına geldim… Doğru ya! Ramazan’da şeytanların bağlanması gibi ben de nefsimin kötü seslerini gücüm yettiğince bağlamış, içimde yanan ateşlerin içine atıvermiştim… Sahurdu, iftardı, yeniden oruçtu derken …
Hafta sonu bir gün… Günün henüz ilk saatleri…Çocuklarla birlikte uyanmışsın. “Ha gayret” deyip önce yatakları, ardından tüm evi toplamışsın. Evle birlikte aklını da toplamaya başlamışsın; ama midende bir şeyler eksik sanki. Çay gibi, peynir, ekmek gibi. Tam çayın altını yakacakken hatırlamışsın: Oruç tutuyorsun… Evde oruç tutamayan her kim varsa onları doyururken sen de doyduğunu hissetmişsin; …
Ayların en hayırlısı, en tatlısı, en anlamlısı Ramazan ayı geldi. Tüm İslam alemine hayırlı olsun. Bu yazımda sizlerle bu harika ayı nasıl değerlendirdiğimi paylaşmak istiyorum: 1.Mukabeleler Bu güzel ay daha gelmeden sitemizin camisinde sabah 11 buçukta mukabele okunmaya başlamıştı. Sabah saat on buçuk gibi evden çıkıp, oğlumla parkta zaman geçirip camiye geçiyorduk. Oruç mevsimi henüz …
Sabah sabahın kim bilir kaçı olmuş? Belki vakit öğleye kaymakta. Benim midem Pazar kahvaltısında yediklerimi öğütmek için ter dökmede. Hazırlan ey midem! Yarın bu saatlerde boş kalmanın ferahlığıyla tatil yapacaksın… Öğle vaktine kalmadan camide mukabele var. Hazırlanın ey hafta içi aynı saatlerde iş yerlerinde koşturan çalışanlar! Camide Kuran ziyafeti var… Vakit ikindiye kayıp da market …
Çaylarını, kahvelerini eline alıp da “şu tatilin yarısı gitti de kalan diğer yarısında bari neler yapabilirim?” diye düşünüp duranlar için sıkı durun; harika önerilerim var: 1. Ailecek yeni yerler keşfetmek Bulunduğunuz şehrin, şimdiye kadar hiç görmediğiniz caddelerini, sokaklarını keşfetmek… Arabanız varsa uzak semtlerini, yoksa yürüyerek şimdiye kadar yolunuzun hiç düşmediği yollara girip yepyeni mahallerini tanımak… …
Üniversiteyi bitirdiğimde elimde üzerinde yüksek puanlar yazılı olan kağıtlar vardı. Yüksek puanlı not durum belgesi, ALES ve ÜDS sınav sonuç belgeleri… Belgelere ek olarak öğretmenlik aşkıyla yanıp tutuşan bir kalbim vardı. Belgelerin ve kalbimin sesi birleştiğinde kendimi Anadolu’nun şirin bir kasabasındaki bir okulda gençlerin arasında ders anlatırken bulmam güç olmadı… Ne var ki yaşım yirmiyi …
Geçen gün bir arkadaşım “Esracığım ne oluyor da böyle yazılar yazabiliyorsun?” diye sorunca ilk olarak ona ve sorunun cevabını duymak isteyen herkese ilham kaynaklarımı anlatmak istedim. Yazılarımın doğuşuna sebep olan en önemli ilham kaynaklarım beş duyu organım; yani gözlerim, kulaklarım, burnum, dilim ve tenim… İlk olarak gözlerimle sözüme başlamak isterim: Gözlerimle gördüğüm tüm insanlar; eşim, …